Czy warto dawać drugą szansę? Wyczytałam gdzieś, że pierwsze rozstanie zawsze jest winą jego, natomiast drugie - twoją. Brzmi nieźle, ale tu jest mowa o książkach. Okazuje się, że czasem trzeba wracać do zarzuconej niegdyś lektury, bo inne okoliczności pozwalają wydobyć jej niedostrzegane wcześniej piękno.
Mniej więcej półtora roku temu odłożyłam rozpoczęty "Hotel Paradise" na półkę. Na szczęście był to mój egzemplarz i wrodzone skąpstwo nie pozwoliło mi pogodzić się tak łatwo z wydaniem pieniędzy na książkę, której nie miałabym ochoty przeczytać. I okazało się, że czasem warto być sknerą.
Zupełnie nie pamiętam, dlaczego poprzednim razem odłożyłam tę książkę. Jedynym wytłumaczeniem są niesprzyjające okoliczności, które sprawiły, że romans nie mógł się wywiązać. Co innego teraz. Perypetie dwunastoletniej domorosłej detektywki Emmy Graham tak mnie urzekły, że od razu po lekturze pierwszej części trylogii, musiałam zdobyć następną.
Powiedzieć, że książka urzeka to mało. Sielska, nieco oniryczna sceneria opisywanych wydarzeń ma kojącą moc oddziaływania na dziecięcą część mojej natury, zręcznie zacierając granicę między szarym blokowiskiem a barwną amerykańską prowincją. Nostalgia i melancholia związana z upływem czasu sprawiają, że książka nie może być klasyfikowana wyłącznie jako powieść detektywistyczna dla młodzieży. Wydaje mi się, że młodsza część grupy czytelniczej mogłaby nie docenić w pełni jej piękna.
Ja dostrzegam w książce hołd pisarki złożony swojemu dzieciństwu. I chyba się nie mylę, bo na oficjalnej stronie internetowej przytoczona jest jej wypowiedź: “Although there were no murders and – alas! – no Sheriff DeGheyn, Hotel Paradise is otherwise the story of my 12-year-old life".
Prezentując wizję świata którego już nie ma, Grimes robi to w nieco Proustowskim stylu. Ale książki pisarki czyta się lekko, a to za sprawą jej sprawności w kreśleniu portretów postaci, zwłaszcza drugoplanowych.
Ocena: 6/6
[M. Grimes, Hotel Paradise", przeł. B. Kopeć-Umiastowska, Wyd. W.A.B., Warszawa .]
